Не можа ли да измислиш ти,
думи по-добри,
думи, от които толкова да не боли.
Думи, от които да не остават кървави следи.
Не можа ли, по-рано да се решиш,
да сложиш край на любовта.
Защо изчака до сега,
до деня, след празника на любовта?
Не можа ли, просто да обясниш,
че вече не желаеш с мен да си.
А без обяснение, само каза ти:
" Повече не ме търси, не пиши!".
На моето "защо",
ти отговори, безразлично: "защото така".
"Бъди здрава" - ти ми пожела -
"И друг си намери!".
Не можа ли, слънчице да разбереш,
че никога не ще те заменя.
В сърцето си те нося,
и в своята душа.
Не можа с думите си, тежки
любовта ми да убиеш.
Не можа от сърцето ми, да се изтриеш,
не можа... и в душата ми оставаш си сега!
Не пожела в сърцето си да ме приемеш,
не пожела, душата ми да разбереш.
Не желаеше и не искаше,
но защо това не си призна!
Бъди спокоен, няма да се моля -
живей си живота и бъди доволен.
От теб успях нещо да науча -
наивна вече, никога не ще да бъда.
Пожелавам ти сега, накрая
никой, никога да не те наранява.
Никога, така жестоко да не те боли,
а винаги много щастлив бъди
и за мен, някой ден си спомни!
16.02.2008г.
гр.Варна