Сама съм. Като в манастир е тихо.
Свещта запалих просто от тревога,
защото ми се иска да извикам,
а като в някакъв кошмарен сън - немога.
Защото ми се иска да узная
коя съм, и къде съм, и защо съм...
Една прашинка малка от безкрая
срещу вселената увиснала на косъм.
Един щурец, изгубен сред тревата
умишлено завързал гласни струни.
Остатък от окото на луната,
от слънцето - жарава нецелуната...
Една усмивка, още нестопена,
която иска да остане същата...
Свещта ще плаче тихо срещу мене
разбрала - и за нея няма връщане.