Не от днес и от вчера те търся
и не от оная нощ те сънувам,
моя неживяла невръстност,
изгубена в едно лято куково.
Кой ли ангел сега те прегръща
и вместо мен те обича...
Философски преглъщам, преглъщам
душата си, мое мило момиче.
И се вричам, ако отново
посред нощ ме оставиш будна
да те зачена. Ако ще и от господ.
И нека ме мислят за луда.