Победителите не ги съдят. А уморените коне ги убиват. Двете крайности на безкрайна реалност.
Която, като жица от разказ на Йовков, от стълб на стълб, се губи в далечината. Тук увиснала, там накацана... Там, някъде там, е и бялата лястовица... Там, някъде там...
Победителите не ги съдят, уморените коне ги убиват, и значи има... уморени победители. Уморените победители са носители на достойнство. Заради победата. А най-вече... заради умората. Понякога уморените победители ги убиват. Много често не съдят конете. Те, троянския кон не са съдили, та камо ли другите...
Всички, ние, харесваме уморените победители. Особено мъртвите. Защото не могат да се защитят, а значи победят. Нас, например...
Колко е трудно да бъдеш победител. И колко лесно... уморен. Колко е трудно всичко. Колко... много... е.