Дуенде момичето ми, дуенде!
Бедрата ти са градушка която пониква
след цветовете последни,
като смърт в ритъма се провикват:
Искам те!Гърдите ми не разбират-
"Дуенде момичето ми, дуенде!"
Нозете ми земята пробиват,
кастанетите вече са бездна…
Нож във сърцето- за да прогледне:
Портокалови корени с петите притискаш.
ДУЕНДЕ МОМИЧЕТО МИ, ДУЕНДЕ!
Както болест неизлечима да ме поискаш.
Дрехата ти , черната, с отрязан език
по нестинарски над огън да трепне.
Под писъка на иконата с божия лик,
дуенде момичето ми, дуенде!