Познах те! Не разбрах-но просто те познах!
Не можеше да бъде друга! Не можеше! Не беше друга!
По бръчките! По морното чело! По сведените плещи долу!
Прегърбени! Отрудени! Измъчени! Излъгани!
Познах те! Не можеше да бъде друга!
Такава като тебе друга няма!
Гонена във ада,
изгаряна на клада,
давана награда
на кой ли не, о свидна ми нерада!
Познах те! Защото всеки кръстопът,
по твоя дълъг път, осеян бе със кости,
безплътни сенки търсеха духът,
а твоите деца, деляха те със чужди " гости "!
Познах те! Не можеше! Не беше друга!
Във аленият ти сукман,
с цедилката заденала през рамо!
Ти беше - МАМО!