Ти, ако вземеш да мълчиш,
ще си ли ти!?
И, ние двамата,
да си броиме чашите!
Едва отишлото си лято
си строши
колата, и се върна,
плачейки.
Ще му избършем
топлите сълзи,
ще му простим, че все
ни подминава,
защото толкоз често
сме сами.
Да, инкогнито, като
на моравата.