Още много нощи името ми ще бълнуваш.
Още дълги нощи образа ми ще сънуваш.
Ако искаш да намериш покой
ще трябва да направиш завой.
Налага се да стигнеш до край,
по-добре чувствата си признай!
Ще припознаваш лицето ми в други,
ще трепва сърцето ти лудо.
Но никога не ще ме върнеш,
завинаги ме ти загуби.
Не желаех да ми сваляш звезди,
но и аз имах свои мечти.
От теб исках само да бъдеш Човек,
а ти превърна сърцето си в лед.
Ревността ти бе толкова дива,
че почти не ме оставяше жива.
Насилието бе твоя стихия,
а тормозът - безотказна магия.
Шантажът бе като точен шаблон,
превърнал се беше за теб във закон.
Така край себе си всички прогони,
подигра се и с божиите закони.
Какво ли може ума ти роди,
освен мъка, тревоги, злини?
Може би винаги така става,
щом Дявола води парада.