Тишината пронизваше стаята
На масата бутилка с водка
Се чудеше колко още и остава
Цигарата в пепелника издъхваше последните си мигове
Миризма на пот и мъка се сливаха небрежно
Безсилни бяха се отпуснали ръцете
В ума се водеше отново люта битка
Дали надежда някаква остана?
Като полет над морето
Преминаха до тука дните
Но той така и не усети свободата на птиците
А толкова много беше мечтал за нея
Сега отново,може би за последно
Беше на кръстопътя
До болка познатия
Извиращ от дълбините на времето
Да бъде или да не бъде?
Да спре и да изчака тихо края си
Или,разкъсал на греха одеждите
Да поеме по пътя на Надеждата