Защо следва: "Когато няма какво да си кажем, по-добре е ..."
Аз съм само един автобус,
превозващ хора (и съдби)
от едно място до друго.
Полезна до там -
до последната спирка.
После дори шофьорът ми - тяло ме напуска
и оставам сама и безмълвна
в препълнен автобусен парк.
И някак уж напълно в реда на нещата,
а всъщност ужасна и остра е гледката
на толкова много автобуси,
превозващи хора (и съдби)
от едно място до друго.
После стават ненужни и сами.