Ще пия бавно
от тъмното вино на твоите устни.
Ще сложа тихо
натежала глава на ръката ти...
И нека вие вятър студен
по пътища пусти,
аз ще имам огнище
и светъл дом за душата си!
Щастлива до мен,
ще заспиш уморено накрая
и времето тихо ще спре –
да останем прегърнати...
Призори ще си тръгнеш с усмивка,
но пак ще позная
в нея силното вино на сълзите,
от сърцето изтръгнати...