На Карина
какво ли е да седнеш пред камината
да си припомняш миналото досега
и да мечтаеш да се върне, милото
да се надяваш, че ще промениш света
след време ти естествено разбираш
че миналото е това което е
и неочаквано за себе си откриваш
че промениш ли го, променяш всичко в тебе
след туй замисляш се, "а искам ли?"
нима не харесвам т'ва което съм?
това и аз бих те попитал "искаш ли?"
да ти помогна искам, ала бог не съм.
и идва най-накрая откровение
харесваш се каквато си
за мен бе прелестно видение
да си това което си.