Не мога да напиша за житата.
И хляб не съм посявала в живота си.
Вероятно е като отглеждането на децата,
като първото им “мамо”. И прохождане...
Не съм и виждала как в мрежите изкусни
погалва слънцето уплашените риби.
Прилича сигурно на чувството,
което ни извежда от житейската стихия...
И още много истини не зная.
И още листи ще останат празни.
В едно съм убедена – камъкът, по който крача,
ще се събуди. И цвете ще се ражда...