не се побирам в
кожата си вече
денят, когато чука
на вратата.
очите ти,
щом знам, че са
далече,
не се побирам.
в мене ми е тясно.
улиците меря
щом те няма,
часовника ми -
пясъчен -
обръщам.
и чакам
под закрилата на мама
мигът -
във който ти се
връщаш.