Тази тъжна луна в моя кратък живот е залостена
/не луна, а парче от вселенската жилава плът/.
Всяка нощ ще подпира чело във средата на космоса;
тя и мен ще изпрати и друг ще посрещне по път.
Аз съм просто поредния, някой от многото, брънка
от веригата, дето уж всеки самичък реди.
Със какво ще ме помниш, кажи - просто зимна издънка,
недодялан и сив, пропилян...Значи с нищо почти.
Аз съм посто вода, утолила запомнена жажда.
А водата какво да и помниш - вода.., но боли;
знам кога ще умра от момента във който се раждах,
затова много исках да бъда различен от другите дни.
Затова всяка част от секундата ден е във моите вени.
И когато безпаметен, тъжен и празен след миг ще умра
оня, дето логично ще дойде веднага след мене
бъде не просто ден пропилян. Нека бъде ДЕНЯТ.