докато чаках смъртта
като котка
която се готви да скочи
върху леглото
изпитвах такава жал към
жена си
която ще види това
вкочанено
побеляло
тяло
ще го разтърси веднъж, после
вероятно
отново
“Ханк!”
Ханк няма
да отговори.
не моята смърт
ме тревожеше, а жена ми
оставена с тази
купчина от
нищо.
И ми се иска
тя да научи
все пак
че всички нощи
в които съм спал
до нея
и дори ненужните
спорове
са били и ще останат
най-прекрасните
и трудните
думи
които винаги съм се боял
да изрека
вече могат да бъдат
изречени:
обичам
те.