по улиците често се стелят листа.
и как ми се иска
(ей тъй, от сърце!)
да вдигна всяко едно
и да го възнеса на дървото от което се е отронило,
на клона от който е смукало сок,
на мястото, където е било принадлежно.
Листата, изпопадали по улиците
пълнят алеите на есента
с неизбежното пролетно безмислие...
по улиците гъмжи и от паднали хора.
но нивга не ми се е искало,
(дори и от чисто притворство!)
да ги вдигна за да ги възнеса.
хората нямат дърво от което да се отронят,
нямат клон от който да пият живот,
нямат място дори и по пустите улици.
Като изпопадали листа
се стелим по алеите на есента
в търсене на пролетни илюзии...