Далече искам да замина,
поне да бъде за година.
На екватора да е,
пак ще е добре.
Или на полюса,
или в пустинята
искам да замина
още вечерта.
Нека да поплача,
сърцето лудо скача.
Никой да не види
и да не усети,
да не прочете
моите куплети.
Колко много искам,
колко си мечтая,
там със други хора
да се запозная.
Моля се на Бога
те да са различни,
кротки и добри
и благоприлични.
Но здрачът наближава
и туй мечта остава.
Мракът ме поглъща
във сянка ме превръща
на моята мечта.
О, Господи!
Каква съдба!