Животът все по старому върви
и всичко ще бъде както е било.
Ще се руши това, което се строи,
ще пресъхват извори,
от които със жажда се е пило.
Ще се менят поколенията като сезони,
ще имат те други, нови богове,
но мъката пак същите сълзи ще рони
и пак ще има рано остарели дъщери и синове.
Ще има пак враждуващи и влюбени,
ще се срещат отчаяни и ликуващи лица,
ще има пак хора безмилостно погубени
и пак ще играят под слънцето палави деца.
Вечното в Човека не ще се загуби,
ще мени то форми и черти,
но пак през планини от труд и заблуди
Човекът ще стига до своите мечти.
1972 г.