Много мислих и много се лутах
в търсене на моята вина,
но освен, че безумно те обичам,
друго не виждам в това.
Звънът от твоя смях заглъхна,
от танцът пуска се,
метна рязко коса,
тихо вратата затвори рано на сутринта.
Защо ме остави - не каза, не писа,
а да те целувам и обичам искам, знам,
и като в последна сцена на Шекспирова пиеса
съм толкова сам, толкова сам...