Пак моят бял приятел - листа
прегръща житейските неволи.
Като луксозна книга разлистена
е пак душата ми. Защо ли?!
Попива мрачното ми настроение.
Погалва сетивата ласкаво.
И с много обич , и въображение
потъвам на метафорите в блясъка.
От обич несбъдната и неродена
излива се река лирична.
От чувствата несподелени
бял кораб е стихът ми личен.
В забравата на залив акостира,
безбройни срещи и раздели.
И пак потегля , аз разбирам,
безкрайни са човешките предели.