Клепоухият здрач метна небрежно
ухото си над лявото рамо.
Клоните към луната протегнаха
клетката за нощуване ранно.
Клоширана полата на нощта
се влачи до съмнало.
Без капка суета омита дворове
и улици, листа, полита
сутрин над града, с луна под мишница.
...Като глава...