влязох между стени
на топло…
веднага замириса на
лошо…
вътре висяха хора–
стана ми неудобно...
... от спомена...
избягах! – вън бяла упойка...
сковах се удобно...
наоколо висяха хора...
беше просторно
и аз между бесилките
намерих място–
БЕЗ СРАМНО...
... без спомена...
висим...
Ще се счупи ли клонът
или
да чакаме дървосекач?!…