...сега съм само подпетената обувка,
която примирено ще остане
пред условната граница
на видимо и виждано,
а моето лакомо любопитство,
ще се хвърли в пропастта на още-то,
за да ахне от удивление,
за да настръхне от "невъзможно е"
и разбило колената на своите вменения,
усетило в болката сладостност,
с откъснати от полета ръце,
ще изпише, че към другото път няма,
защото ние самите сме пътя.
милена белчева
23-9-12