Един бордюр, не, не такъв
какъвто по улиците скита,
не тротоарен ограничител,
не сив, обикновен и каменен,
а розов, свеж, направен от череши,
в тетрадчица една най- долу в реда,
за да краси,
се пообърка малко, оооооооооо...
Както си вървеше направо, раз, два, три,
излезе от чертите, прескочи два- три реда,
черешите му полетяха... каакваааа беда...
в хаотична черешовомоливна бродерия
и затанцуваха по листа, две по две.
Подскачаха, летяха в пируети,
преспъваха се тук- таме
в прагчетата на чертичените редове,
някоя се изхързулваше
с пияно разклатушкано краче,
друга се прегъваше на две...
Накрая на бордюрения танц,
момиченцето, което правеше
първия бордюр в живота си
и моливчето никак не го слушаше,
нарисува една огромна череша върху листа,
разкрачена като скиор без ски по снежна писта
и малките черешки
се нароиха около
черешата- майка- скиор
и си направиха пикник- почивка
от розовата моливка.
...този танцувален бордюр остана в тетрадката под името
"Черешовощур".