Самотна ни е масата.
Празна, пуста,
тиха и самотна.
Слънцето се прокрадна
мързеливо
през мартенските облаци
още в мига,
в който се появих.
Но теб те няма там,
на нашата маса,
пак да кажеш,
че ме чакаш
и с мен и слънцето изгрява.
Самотна ни е масата
и няма кой да й разказва
за лодки,
мечи кожи пред камината
и предимствата на
моментните удоволствия.
Няма кой да ме разсмее,
стих да си поиска
и да каже:
„Не тръгвай, остани!”.
Самотна ни е масата.
Ела си, правя ти кафе.