(в памет на едно новородено дете)
По-прозаичен начин не познавам
да се отписват чувства и мечти...
Надеждите и дните се стопяват...
Сърцето е изтръпнало. Мълчи.
Днес щях да му поднасям и поема,
Светата майка да го защити...
Но бъдеще в отминалото време
ужасно и нестихващо боли...
С какво сме прегрешили, че наказваш
най-нежните и чистите души?
Или при тебе, Господи, ги пазиш,
и в ангелчета ги превръщаш ти?...