Докога ще пада този бряг?
Докато паднат всички ниви,
докато паднат всички къщи,
докато накрая падне и летището в Сарафово.
Това навярно ще се случи някой ден.
Ще стигнат най-накрая пукнатините и до него
и то ще почне да пропада.
Тогава нека да не е на части
за да не видя как се срива неговото тяло
в предсмъртна продължителна агония.
Не искам входът му да бъде разрушен
и да не може никой повече да влезе там.
Не искам пистата да се пропука,
да се смалява, докато накрая
от нея не остане нищо.
Не искам като всичко друго
и то безследно да потъне в залива.
Не, нека да не е на части...
Искам падането му да е красиво!
И някой летен ден полека
цялото да се откъсне от брега.
Но да не бъде кораб
който като крепост носи
изтребителите си на борда
по четирите посоки на света.
Но да не бъде като привидение, което
отдавна мъртво – продължава
безцелно да блуждае сред вълните.
Бих искал да е остров.
Да бъде остров на спасението
за всеки, който полужив
доплува или долети до него.
Да бъде оцелялата земя
върху която
все още се крепи небето.