Ако не се бях спънала и за малко пребила по стълбите на метрото, нямаше да видя малкото, навито на ролце, чисто ново, опаковано готово, изпуснато, изхвърлено, изгубено, или каквото там късметче.
Отказвам да повярвам, че старея и придобивам все по-смачкан вид,
че спрях да слизам призори на кея без две-три чепарета за сафрид,
че в бизнеса не смогнах да сколасам и пенсия за приказ тъй не взех,
че бридж-белот с аверите на маса играя все по-често – без успех,
че младите девойчици през парка във мен не се заглеждат въобще,