вали понякога
и мокри на прозорците стъклата,
почукват капки дъжд,
а аз отдавна спрях да мога да разказвам
за тъгата си..
избяга от очите ми сънят
в който ме обичаш,
светът за миг се беше спрял
да помечтае,
а после съдбата му напомни
че съм ничия,
лесно е да ме забравиш
аз самата не се помня...