Как старомодно е да можеш
в Бургас, под паметника да стоиш
да чакаш и да се тревожиш,
ръка на рамото да сложиш
и заедно да помълчиш.
Как старомодно е да искаш
най-истински да те обича тя,
морето в шепи да притискаш,
черупки бели да разлистваш
и да й подариш цветя.
Как старомодно е да имаш
единствен дом, жена, деца
от корабите изпотени да пристигаш
очакването на ръце да вдигаш
и да потънеш в топла светлина.